Dünya hayatı ebedi değildir. İnsan yaşayışı sebebi ile mutlak eceline doğru gitmektedir.             Buna engel olamaz. Zamanın ilerlemesi neticesinde Azrail’le buluşma vakti yaklaşmaktadır.             “Her can ölümü tadacaktır. Sonra bize döndürüleceksiniz.” (Ankebut/57)             Ayette de buyrulduğu gibi insan doğumuyla başlayan yolculuğunda arz üstündeki serüveninin sonuna (son nefesine) doğru ilerler.             Nefsi bunu kabullenmek istemese de vadesi dolan insanoğlu vefat edecektir.             Bir gün ahirete, Dünyanın faniliğine inanmayan maneviyatı zayıf bir kişiye türlü nasihatlerle anlatırlar inanmadığı vefat anını.             Adam verilen öğütlere aldırış etmez, anlatılanlar bir kulağından girer öbüründen çıkar. Reddeder akıbetinde başına gelecekleri.             Vücut işlevlerinin duracağını, bedeninin çürüyeceğini, toprağa koyulup nihayetinde yer altı haşeratı için bir konserve olacağını inkâr eder.             Bütün bu nasihatler ve diyalog sürerken meclise kalp gözü açık Derviş bir zat gelir.              Ellerini o inkârcının omzuna koyarak tüm heybetiyle yalnızca kısa bir cümle kurar. “Sen de öleceksin” der.              O vakte kadar karşısındaki nasihatçilerle tartışan adam buz kesilir. Başına gelecekleri(ölümü) idrak eder.                Yunus Emre de bir ilahisinde bu konuya ilişkin şöyle diyor:              “Gafil olma aç gözünü              Haline bak öleni gör              Göçmüş yatar kara yere              Miskinlere güleni gör              Nice yatıp da düşeni              Yılan çıyan üşüşeni              Kemikleri çürüyeni              Mezarında yatanı gör.              Aldanma mala davara              Kulluk eyle Hakk’a yara              Sevgi ile bile vara              Baki yoldaş olanı gör”