HELALDAN DA HELAL

Şanlıurfa da yaşayan ve Şanlıurfa siyasetinde yer alan muhterem babam Mir Halil Canbeyli’den edindiğim ve zaman zaman yaptığı güzel sohbetlerden birini daha aktarma zamanı gelmiştir.

          Uzak yerlerden birinde temizlik ve gündelik işlerde çalışarak helal kazanç elde eden birini anlattı. Bu şahıs kazancının her kuruşu helaldı. Bu şahısın anlatmaya başladı merhum muhterem babam. Çocuklarıma işimin ne olduğunu asla söylemedim. Benim yüzümden utanç duymalarını hiç istemedim. En küçük kızım bana ne yaptığımı sorduğunda, tereddütsüz bir şekilde ona emekçi olduğumu söylerdim. Ben işten eve dönmeden önce, kamu tuvaletinde banyo yapardım. Eskiden yaptığım işten hiç ipucu bulamamışlardı. Kızlarımı okula göndermek, onları eğitmek istedim. İnsanların önünde onurlu durmalarını istedim. Herkesin bana baktığı gibi, kimsenin onlara bakmasını asla istememiştim. İnsanlar hep beni küçük düşürdü. Kazancımın her kuruşunu kızlarımın eğitimi için yatırdım. Asla yeni bir gömlek satın almadım. O parayı onlara kitap almak için kullandım. O saygıyı, hep benim için kazanmalarını istedim. Ben temizlikçiyim. Kızımın üniversiteye kabulünün son tarihinden önceki gün kabul ücretlerini alamadım. O gün çalışamadım. Çöpün yanında oturuyordum, gözyaşlarımı saklamaya çalışıyordum. O gün çalışamadım. Bütün iş arkadaşlarım bana bakıyordu ama kimse konuşmaya başlamadı. Başarısız olmuştum, kırılmıştım ve eve döndüğümde bana giriş ücreti soracak kızıma ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Ben fakirim. Fakir biriyle iyi bir şey olamazdı, buna inanıyordum. İş bittikten sonra bütün iş arkadaşlarım bana yanaştılar, yanıma oturup onları kardeş olarak görüp görmediğimi sordular. Cevap vermeden önce, bir günlük gelirlerini elime teslim ettiler. Herkesi reddettiğimde, "Gerekirse açlıktan ölürüz, kızımız koleje gitmek zorunda" diyerek karşı çıktılar. Onlara cevap veremedim. O gün duş almadım ama eve daha temiz bir şekilde gittim. Kızım çok yakında üniversitesini bitirecek. Üçü artık çalışmama izin vermiyor. Yarı-zamanlı bir işi var ve üçü de eğitim görüyor. Çoğu zaman beni eski çalışma yerime götürüp arkadaşlarıma ve bana yemek yedirir. Arkadaşlarım gülüp neden sık sık bize yemek yedirdiğini sorduklarında kızım, “Hepiniz o gün benim için aç kaldınız. Bu şekilde bugünkü yerime gelebildim. Hepinizi, her gün besleyebilmek için Allah’a dua ettim.” dedi. Şimdi kendimi yoksul bir adam gibi hissetmiyorum. Böyle çocuğu olan kimse, nasıl fakir olabilir. Bu olay gerçektir. Bir Asya Ülkesi olan Bangladeş’te vuku bulmuştur.    Haberi: Yakup CANBEYLİ Gazeteci, Spor Yazarı & Araştırmacı