AYAKKABICI VE ÇOCUK

Ayakkabıcı, yeni getirdiği malları vitrine yerleştirirken, sokaktaki bir çocuk onu izlemekteydi.

Okullar kapanmak üzere olduğunda, spor ayakkabılarına rağbet fazlaydı. Gerçi mallar lüks sayılmazdı ama küçük bir dükkân için yeterliydi. Onların en güzelini ön tarafa koyunca, çocuk vitrine doğru biraz daha yaklaştı. Fakat bir koltuk değneği kullanmaktaydı. Hem de güçlükle. Adam ona bir kez daha göz attı. Üstündeki pantolonun sol kısmı, dizinin alt kısmından sonra boştu. Bu yüzden de sağa sola uçuşuyordu. Çocuğun baktığı ayakkabılar, sanki onu kendisinden geçirmişti. Bir müddet öyle durdu. Daldığı hülyadan çıkıp yola koyulduğunda, adam dükkândan dışarı fırlayıp "Küçük diye seslendi. Ayakkabı almayı düşündün mü? Bu seneki modeller bir harika! Çocuk ona dönerek gerçekten çok güzeller diye tebessüm etti. Ama benim bir bacağım doğuştan eksik. Bence önemli değil diye atıldı adam. Bu dünyada tam insan yok ki! Kiminin eli eksik, kiminin de bacağı. Kiminin de aklı ya da vicdanı. Küçük çocuk bir şey söyleyemiyordu. Adam ise konuşmayı sürdürdü. Keşke vicdanımız eksik olacağına ayaklarımız eksik olsa idi. Çocuğun kafası iyice karışmıştı. Bu sefer adama yaklaşıp anlayamadım dedi. Neden öyle olsun ki?  Çok basit dedi adam. Eğer vicdanımız yoksa cennete giremeyiz. Ama ayaklar yoksa problem değil. Zaten orada tüm eksiklikler tamamlanacak! Hatta sakat insanlar, sağlamlara oranla daha fazla mükâfat görecekler. Küçük çocuk bir kez daha tebessüm etti. O güne kadar çektiği acılar hafiflemiş gibiydi. Adam, vitrini işaret ederek baktığın ayakkabı sana yakışır dedi. Denemek ister misin? Çocuk, başını bir o yana bir bu yana sallayıp üzerinde 30 lira yazıyor dedi. Almam mümkün değil ki! İndirim sezonundayız. Senin için biraz indirim yaparım. Bu durumda 20 liraya düşer. Zaten sen bir tekini alacaksın, o da 10 lira eder dedi adam. Çocuk biraz düşünüp ayakkabının diğer teki işe yaramaz, Onu kim alacak ki dedi. Amma yaptın ha diye güldü adam. Onu da sağ ayağı eksik olan bir çocuğa satarım. Küçük çocuğun aklı bu sözlere yatmıştı. Adam, devam ederek üstelik de öğrencisin değil mi diye sordu. İkiye gidiyorum diye atıldı çocuk. Üçe geçtim sayılır. Tamam, işte dedi adam. 5 lira da öğrenci indirimi yapsak geriye kalır 5 lira. O da zaten pazarlık payı olur. Bu durumda ayakkabı senindir, sattım gitti! Ayakkabıcı, çocuğun şaşkın bakışları arasında dükkâna girdi. İçerideki raflar, onun beğendiği modellerini aynılarıyla doluydu. Ama adam, vitrinde olanı çıkardı. Bir tabure alıp döndükten sonra çocuğu oturtup yeni ayakkabısını giydirdi. Çıkarttığı eskiyi göstererek benim satış işlemim bitti dedi. Sen de bana bunu satsan memnun olurum. Şaka mı yapıyorsunuz diye kekeledi çocuk. Onun tabanı delinmek üzere eski bir ayakkabı para eder mi? Sen çok cahil kalmışsın be arkadaş dedi. Adam antika eşyalardan haberin yok herhalde. Bir antika ne kadar eski ise o kadar para tutar. Bu yüzden ayakkabını bence en az 30-40 lira eder. Küçük çocuk art arda yaşadığı şokları üstünden atabilmiş değildi. Mutlaka bir rüyada olmalıydı. Hem de hayatındaki en güzel rüya. Adamın, heyecandan terleyen avuçlarına sıkıştırdığı kâğıt paralara göz gezdirdikten sonra 10 lirayı geri vererek bana göre 20 lira yeterli dedi. İndirim mevsimini başlattınız ya! Adam onu kırmayıp parayı geri aldı. Bu arada yanağına bir öpücük kondurdu. Her nedense içi içine sığmıyordu. Eğer bütün malları bir günde satsa, böyle bir mutluluğu bulamazdı. Çocuk yavaşça yerinden doğruldu. Sanki koltuk değneğine ihtiyaç duymuyordu. Sımsıcak bir tebessümle teşekkür edip babam haklıymış! Sakat olduğun için üzülmene hiç gerek yok demişti. (Kısmi Alıntı)   Haberi: Yakup CANBEYLİ Gazeteci, Spor Yazarı & Araştırmacı